1980. Ahoy Rotterdam. De lichten gaan uit. De donkere dreun van een synthesizer neemt bezit van de ruimte, langzaam beginnen ‘spotlights’ door het duister te stralen. Ik herken het nummer meteen: Warszawa, instrumentaal. Ik kom voor zijn stem, maar dit mag er ook zijn. Een beklemmend, dodelijk geluid dat je doet denken aan de Jodenvervolging in Polen. Even later schakelt hij over op ‘Heroes’.
David Bowie, zondag 10 januari overleed hij.
Ik was een jaar of twaalf toen ik kennismaakte met ‘Space Oditty’. Totaal andere muziek dan ik gewend was naar te luisteren en muziek die me aansprak. Met veel pijn en moeite verkreeg ik genoeg zakgeld om een eerdere langspeelplaat van hem te kunnen kopen. ‘The man who sold the world’ was totaal anders. Ik maakte kennis met de rock-kant van Bowie. Het opvallende aan de muziek was echter zijn stem.
Sindsdien heb ik alle muziek van hem gekocht. Het was vaak zeer verrassend. Toen ik ‘Scary Monsters’ voor het eerst hoorde dacht ik… is dit Bowie? Hoewel er wel kenmerkende klanken als een rode draad door zijn repertoire lopen, lukte het Bowie steeds weer een ‘nieuw en ander jasje’ aan te trekken. Zijn beste periode was voor mij de Berlijnse, waarvan het concert dat ik in ’80 mocht bijwonen een weergave was.
Afgelopen vrijdag luisterde ik ’s avonds laat naar zijn nieuwe (25e) album ‘Blackstar’. Een typische Bowie-CD met muziek die je niet verwacht en nogal gevarieerd qua stijlen. Ik heb er geboeid naar geluisterd (en gekeken) en vond het vreemd dat er slechts zeven nummers te beluisteren waren. Ik begrijp nu waarom dit zo is, want Bowie was al ziek.
Ik groeide op met de muziek van David Bowie en voor mij is hij Top. Hij maakt deel uit van mijn leven en vaak hebben zijn verrassende muziekstukken mijn leven opgevrolijkt. Mijn vorige honden heetten niet voor niets Bowie en Ziggy.
In ‘De waardering der herinnering’ keert hoofdpersoon Rohny na twaalf jaar terug naar het hotel in Spanje waar haar man spoorloos verdween. Zij wil achterhalen wat er toen is gebeurd en krijgt daarbij de hulp van twee Arubaanse kinderen. Er komt ook een speciale hond voor in het verhaal: Bowie… genoemd naar de zanger.
Het verhaal heeft verder niets met David Bowie te maken, maar draait voor een belangrijk deel om de Spaanse schilder Salvador Dali. Deze flamboyante artiest zal David Bowie zeker aangesproken hebben, gezien de surrealistische kenmerken in de schilderijen die Bowie zelf heeft gemaakt. Ik vond de titel van het boek erg goed passen bij mijn eigen gedachten.
Net als Freddy Mercury van Queen (‘Made in heaven’) maakte hij zijn laatste album, terwijl hij wist dat hij niet lang meer te leven had. De tekst van ‘Lazarus’ (behalve een song ook een theaterproductie die 8 december 2015 in première ging) zegt genoeg, net als trouwens de video’s. Hij kondigde zijn dood ermee aan.
Ik zal nog vaak van hem genieten.