Vorig jaar ageerde ik al enigszins tegen het idee van de uitreiking van gouden appels, niet zozeer omdat de winnaars geen waardering voor hun werk mogen krijgen, maar vooral omdat er ook veel niet genomineerde leerkrachten goed werk leveren. Ik heb overwogen om deze column volledig te vullen met namen van leerkrachten en ze zo via de krant voor dit jaar te nomineren, maar ik denk dat zoiets voor de redactie iets te ver zou gaan.
Als je dan toch mensen en scholen een gouden appel gaat geven, dan is het wel op zijn plaats om te kijken of de ontvangsten vorig jaar wel terecht zijn geweest. Zo kreeg een school een appel voor het zogenaamde ‘Ipad-project’. Alle kinderen hebben in de klas een Ipad en dat biedt vele mogelijkheden (zou je denken). Maar als die Ipads alleen maar gebruikt worden als vervanger voor schoolboeken, dan is de enige innovatieve waarde ervan dat je geen boeken meer hoeft te kopen. Echt gouden appel-waardig zou het zijn om de Ipad onderdeel te laten zijn van een andere vorm van onderwijs, waarbij (individueel) onderzoek en uitwerking en (groeps) presentaties belangrijke vaardigheden en activiteiten zijn. Helaas is dat niet het geval.
Ik heb ook overwogen om als titel van de column ‘De rotte appel’ te nemen… als een soort alternatief. Binnen onze scholen gebeuren namelijk nog steeds zaken waar je bepaald niet vrolijk van wordt (en sommige kinderen en leerkrachten al helemaal niet). Een leraar die tegen een leerling zegt: ‘Als jij je werk niet goed doet, dan kom je in de hel’. Of personen die met een soort misplaatste eigendunk in een school rondlopen (ze doen meestal vrij weinig)… zich ver verheven voelend boven anderen. Of een leraar die vooral geïnteresseerd is in zijn Iphone en les geven aan de kinderen aan zijn laars lapt. Of een kind dat te horen krijgt: ‘God houdt niet van jou’. U weet er zelf waarschijnlijk nog wel meer. Er stond pas nog een in de krant.
Maar… het gaat niet om uitwassen. Het gaat om oorzaken. De minister (die in elk geval erg betrokken is) zou zeker een gouden appel verdienen als ze ervoor zorgt een dat het onderwijs echt moderniseert, waarbij wat mij betreft een oude bekende ‘Kinderen moeten met plezier naar school gaan’ de leidraad zou moeten zijn.
Nu moet u zich even voorstellen dat ik Maurice de Hond ben. “ Beste mensen, voor effectief onderwijs is allereerst een goede sfeer op een school nodig. Tussen de leerkrachten en de kinderen in de klassen en tussen de leerkrachten onderling. Kinderen voelen dit haarfijn aan en een prettige sfeer zal ze zeker motiveren. Als er dan moderne methoden worden gehanteerd, waarbij de kinderen zich aangesproken voelen, dan zullen ze zich in alle opzichten ontwikkelen. Je krijgt kinderen die zich respectvol kunnen uiten, die nuttige vaardigheden bezitten, die creatief zijn en initiatieven nemen… ”
Maar ja…. Ik ben Maurice de Hond niet en hij heeft ook een andere school voor ogen. Ik las (Amigoe 10 september) dat velen (?) enthousiast werden (zijn) na een speech van Maurice over Steve Jobsscholen en dat er mogelijk vijf scholen op deze (totaal andere) manier willen gaan werken. Als Maurice nu had gezegd wat ik eerder schreef, waren er dan vijf scholen uitgekozen waar mijn manier van werken in praktijk zou worden gebracht?
Ik kan me niet voorstellen dat er echt Steve Jobsscholen op Aruba zullen komen, want het staat wel erg ver van de realiteit van het Arubaanse onderwijs af. Daarnaast zijn er in Nederland veel vraagtekens rondom deze vorm van onderwijs, zoals: Levert het gebruik van Ipads eigenlijk wel op wat je hoopt? Bestaan er gevaren voor de gezondheid?… om er maar een paar te noemen.