Na mijn opleiding in Nederland nam ik een sprong in het diepe. Ik vertrok naar Aruba om daar mijn eerste ervaring als leerkracht op te doen. Dat was niet echt een succes. Op de school waar ik werkte gebeurde erg weinig… het was braaf je lesjes afdraaien en proberen de kinderen in het gareel te houden. Ik besloot na een aantal jaren terug te keren naar Nederland, hopende daar de omstandigheden tegen te komen die me duidelijk moesten maken waarom ik voor een baan binnen het onderwijs had gekozen.
Dat was niet het geval. Er was eigenlijk niet zoveel verschil, alleen bracht je veel meer tijd op school door. Pas later begreep ik dat je hierbij ook een beetje geluk moet hebben… dat er in Nederland natuurlijk wel scholen zijn waar men echt op een moderne manier met de ontwikkeling van kinderen bezig is.
Ik keerde teleurgesteld terug naar Aruba en besloot een andere richting te gaan onderzoeken… een functie bij de afdeling Curriculum Ontwikkeling… een soort pauze. In de praktijk bleek het echt een pauze, want we deden, behalve luisteren naar mensen die je vertelden wat je moest doen, helemaal niets. Er kwam totaal niets uit onze handen en we vulden de tijd met het nutteloos bestuderen van allerlei zaken.
Na een half jaar verveling werd ik binnengehaald op een school waar daadwerkelijk een onderwijsverandering op gang werd gebracht. Totale ontwikkeling van kinderen, wereldoriëntatie, een open school naar ouders. Hier begon ik mezelf als leerkracht te ontwikkelen, geïnspireerd door de werkwijzen en de rol die je als leerkracht daarbij moet vervullen. Er werd een beroep gedaan op de fantasie en betrokkenheid van de kinderen en als dat werkt is het heerlijk om leerkracht te zijn. Ik maakte ook kennis met andere zaken… het organiseren van verrassende activiteiten, een schoolkamp en een afscheidsmusical van klas 6. Eindelijk begon ik mijn draai als leerkracht te vinden. Ik verdiepte me in de ICT om op dat gebied kennis en mogelijkheden over te kunnen brengen. Een prachtige tijd die me als leerkracht heeft gevormd, maar die opeens tot stilstand kwam.
Geen idee waarom en ook geen idee wie precies… maar het bestuur, de inspectie, Directie Onderwijs… draaiden de bezig zijnde ontwikkeling terug. Ik hield het nog enige tijd vol, maar zo’n opeens negatief veranderde situatie vreet aan je en dat is niet vol te houden.
Een andere school. Ik wist dat ik een aantal stappen terug zou moeten doen, maar hoopte de opgedane vaardigheden en kennis toch enigszins te kunnen gebruiken. Dat bleek nauwelijks mogelijk. Ik keerde terug naar een school in de pre-historie, waar alle aanwezigen van zichzelf vonden (en nog steeds vinden) dat ze het uitstekend deden (doen) als leerkracht. Oké… jaarlijks gaat er geen enkel kind naar Colegio… het computerlokaal werd gevuld met enorme stoflagen… nieuwe werkwijzen uitproberen? Waarom?
Ik hield het er een paar jaar vol. Ik stapte over naar een andere school waar men moderner te werk ging (dacht ik), maar wat ik verwachtte en hoopte is totaal niet aan de orde. Er is een totale desinteresse van teamleden… of laat ik zeggen mensen die op de school werken. Ik ben terug bij af.
Ik besloot nogmaals een poging te wagen bij Directie Onderwijs, omdat men van plan is een methode voor wereldoriëntatie te schrijven. Ik zou met mijn ICT-vaardigheden en mijn praktische ervaring (zeven jaar) alsnog aan een positieve ontwikkeling binnen het Arubaanse onderwijs kunnen bijdragen. Ik schreef een sollicitatie en werd uitgenodigd voor een gesprek. Al binnen een paar minuten wist ik dat ik daar niet zou gaan werken (en ook niet zou willen werken) toen de dame van Directie Onderwijs tegen me zei: ‘Het Midden Management heeft een betere, universitaire opleiding en dus meer ervaring en bepaalt de koers. Leerkrachten kunnen dat niet.’
Zo denkt men dus. Je zult maar leerkracht zijn. Ik moet nog eventjes… heb besloten om net als de meeste van mijn collega’s alleen nog maar te werken voor mijn centen.