Op een maandagochtend komen de kinderen op school en zien ze een grote flap hangen. Hierop staat geschreven:

In de ruimte is een Onbekend Vliegend Voorwerp gesignaleerd. NASA probeert radiocontact met de ‘Vliegende Schotel‘ te krijgen… tot nu toe zonder resultaat. Het Onbekende Vliegende Voorwerp lijkt op de aarde af te koersen.

Via een dagelijks terugkerende flap ontdekken de kinderen dat de vliegende schotel richting Aruba vliegt en wel eens vlakbij de school zou kunnen landen.

Ook is het volgende bericht ontcijfert:

‘Daar waar wij landen willen wij een ruimtelied  horen, moeten wij gebouwde ruimteschepen en ruimtetekeningen aantreffen en zal de kennis over de ruimte groot moeten zijn…’

De maandag daarop landen, onder speciale geluiden en met behulp van wat rookbommetjes, twee ruimtewezens op de speelplaats.

Zelf mocht ik optreden als ruimtewezen (Gogo genaamd). Alle klassen werden bezocht. Ik stapte een klas binnen (waar de kinderen vol spanning zaten te wachten) en maakte met behulp van een walkietalkie (inderdaad, het is een tijdje geleden) contact met medereiziger Dwingle, die zich vervolgens bij me voegde.

De liedjes waren rijk aan fantasie en elke klas was super ruimtegezellig ingericht, maar het meest verbazingwekkend was toch wel de aanwezige kennis. De kinderen hadden in die week meer geleerd over de ruimte dan 25 lessen zouden kunnen bewerkstelligen.

En dat niet alleen. Wat denkt u van ‘het samen eraan werken’, de gezamenlijke spanning, het gezamenlijke plezier. Ik weet niet precies wat die kinderen die week thuis allemaal verteld hebben, maar ik heb wel een vermoeden.

En wat denkt u:

Hoe zou hun gevoel zijn ten opzichte van de school?

Wat je geeft krijg je terug

Natuurlijk, kinderen gaan naar school om zich te ontwikkelen…lezen, schrijven, rekenen, luisteren… er is veel te leren en regelmatige herhaling is absoluut noodzakelijk.

Maar als een school vooral werken, opletten, leren (vaak uit het hoofd) en proefwerken maken is, dan evolueert de schooltijd in een sleur. Dan verandert de school in een soort gevangenis met veel plichten en weinig rechten, laat staan in plezier en motivatie. Dit geldt overigens ook voor leerkrachten.

Het is van zeer groot belang dat kinderen (en leerkrachten) de school niet zien als een werkfabriek. Gelukkig zijn er op een lagere school nog Sinterklaas (hoewel die steeds meer ondergeschoven lijkt te raken), Kerst en het nuttigen van een paaseitje en is er incidenteel een sportdag. Dat is echter te weinig compensatie.

‘Het is leuk op school’ moet dagelijks gevoed worden in de klas. Hoe de leerkracht omgaat en open staat voor de kinderen is daarbij van wezenlijk belang en daarnaast moet elke dag eigenlijk anders zijn… variatie dus!

Door speciale activiteiten op school te organiseren moet het positieve schoolgevoel versterkt worden. Belangrijke pijlers daarbij zijn ‘op schoolkamp gaan’ en een afscheidsmusical. Rooster(!) technisch moet daar ruimte voor zijn. Het voorkomt problemen, je kunt problemen sneller en gemakkelijker  oplossen en kinderen zullen meer ‘hun best’ doen en betrokken zijn. Trouwens ook voor een leerkracht wordt het werk er een stuk aantrekkelijker en meer de moeite waard door.

Wat je geeft, krijg je terug. Denk daar a.u.b. goed over na.

Op een middelbare school zullen de studenten zelf meer initiatief moeten nemen. Organiseer in overleg en in samenwerking met de mentor leuke activiteiten. Voorwaarde is natuurlijk wel dat ze daarvoor de ruimte krijgen.

Ik vrees echter dat dit idee utopisch is. Ik hoorde van een VWO3 studente dat ze liever thuis zit, dan ‘iets leuks te doen’ met de klas. Laat staan dat ze zelf daarin een rol zou spelen. We zijn op weg naar een nogal andere maatschappij…

Angst

Ik weet dat er op scholen enthousiaste en betrokken leerkrachten rondlopen die gaarne een soortgelijke ‘ruimte-actie’ zouden willen organiseren, maar dan komt er een soort angst om de hoek kijken. Andere leerkrachten aarzelen…’we komen in problemen met ons programma (vreselijk maar waar, ze denken het echt)’ … of is hun enthousiasme al helemaal verdwenen (?) … en de directeur denkt ‘wat zal het bestuur hier van vinden, krijgen we problemen?’ en misschien/waarschijnlijk heeft het bestuur dezelfde gedachten.

Tja.

Ik ben benieuwd waar de eerste fantasierijke actie gaat plaatsvinden…

Wie durft?