april 2019

April was een drukke leesmaand… maar liefst acht boeken gelezen. Een vond ik duidelijke de beste, een duidelijk de slechtste… de andere boeken zijn vrij gelijkwaardig…

  1. Stoel 7A – Sebastian Fitzek
  2. Dodenlijst – Martin Osterdahl
  3. Overleven – Sandra Brown
  4. Witte dood – Robert Galbraith
  5. Twee soorten waarheid – Michael Connely
  6. Prooi – Deon Meier
  7. De date – Louise Jensen
  8. Achter de voordeur – Alex Marwood

 

Stoel 7A is echt een lekker boek in een hoog tempo, met leuke vliegwetenswaardigheden en spanning. Fitzek heeft al eerder prima boeken (en ook wel iets mindere) geschreven. Zelf ben ik niet zo gek op vliegen en dan reis je mee met iemand die vliegangst heeft en die, om zijn dochter te redden, een (supermodern) vliegtuig met 600 passagiers moet laten verongelukken. Verzin er nog eens een… maar toch een boeiend verhaal. Mocht u binnenkort vliegen… ga niet op stoel 7A zitten…

De Zweede schrijver Mats Osterdahl kende ik nog niet. Hij schreef eerder het boek ‘Vraag niet om genade’ en ik las dat daar dezelfde hoofdpersonen een rol in spelen. Het duurde even tot ik ‘in’ het boek kwam, maar gaandeweg werd het steeds beter/interessanter. Max Anger assisteert in ‘Dodenlijst’ een inspecteur van politie die een reeks moorden op haar bordje krijgt. De moordenaar kerft onder andere getallen in de huid van de slachtoffers en telt af. Hij begon met nummer tien.

Alweer een boek van Sandra Brown. Ditmaal geen oud verhaal, maar haar nieuwste boek. Piloot Rye Mallet vliegt door dichte mist om een geheimzinnige kist te brengen naar ene Dr. Lambert. Tijdens de landing verongelukt het vliegtuig, maar Mallet komt er heelhuids uit en treft een andere, vrouwelijke dokter. Er is een deadline verbonden aan de inhoud van het kistje en meerdere personen willen die in hun bezit zien te krijgen. Net als haar vorige boeken… zeker de moeite waard.

‘Witte dood’ is alweer het vierde deel in de reeks rondom Cormoran Strike en zijn assistente Robin Ellacot, een boeiend duo. Robert Galbraith (ook bekend als J.K. Rowling) heeft er een flinke pil van gemaakt… misschien wel iets te dik. Het verhaal kent weinig tempo en hoewel het goed te volgen is, heb je iets van ‘kom op… verder…’. In het boek draait het om de vraag of een moord lang geleden wel of niet heeft plaatsgevonden.

De boeken met Harry Bosch zijn rotsvast gedegen thrillers. Twee soorten waarheid’ ís alweer het eenentwintigste boek met de inspecteur die zich als gepensioneerde vooral met cold cases bezig houdt. Dat is in dit verhaal niet het geval. Hij raakt betrokken bij een actuele zaak en speelt daarin een belangrijke rol. Daarnaast heeft hij ook nog te maken met de beschuldiging dat hij in een eerdere zaak zou hebben gefraudeerd met bewijslast.

‘Prooi’ van de Zuid-Afrikaanse schrijver Deon Meyer is het elfde verhaal met rechercheur Bennie Griessel  als hoofdpersoon. Hij en helper Vaugh Cupido krijgen een vreemde zaak in de schoot geworpen die als dagen oud is, niet een ideale situatie voor een moordonderzoek. Langzaam ontrafelt zich wat er gebeurd is en wie er een rol bij hebben gespeeld. Net als het verhaal van Connelly een gedegen thriller.

‘De date’ van Louse Jensen kreeg ik bij de Bruna-boekhandel in mijn handen geduwd met de tekst ‘Hier, dit is misschien wel goed’. Ik nam hem maar mee naar huis en heb hem gelezen. Eigenlijk staat in het verhaal de ziekte prosapognosie centraal. Iemand die hier last van heeft kan gezichten niet meer herkennen… ook het eigen gezicht niet. Na lange tijd heeft Allison een date en de dag erna heeft ze last van de ziekte. Verder heeft ze plekken op haar lichaam, mist ze spullen en zit er bloed op haar auto. Ze probeert te achterhalen wat er is gebeurd… Het was wel aardig.

Van Alex Marwood las ik eerder ‘Waar is ze?’ en dat had wel iets. Bij ‘Achter de voordeur’ is dat minder het geval. Het speelt zich af in en rond een appartement waar zes mensen een kamer huren van een zeer onappetijtelijke huurbaas. In het huis zit iemand die eerdere bewoonster heeft vermoord en als een soort mummie bewaart. Nee… het verhaal is krakkemikkig… komt niet echt in een boeiende fase.