Wederom zijn er verschillende schakelingen in zijn hoofd geweest. Schakelingen waarbij het hem duidelijk werd hoe de verschillende ontwikkelingen moeten verlopen om te komen tot de juiste eindactie.
Braaf hebben de drie in de gang naar hem geluisterd. De dreiging van de taser was voldoende om hen terug te laten gaan naar de kamer, waar nog een tiener zat.
De Nederlander en drie kinderen. Dat had hij niet verwacht. Vier personen, drie Tieners. Gemakkelijker te controleren of eventueel uit te schakelen, maar minder voorspelbaar.
De eerste schakeling had hij eigenlijk niet willen toelaten, maar de aantrekkingskracht van de Talisman was te groot geweest. Toen de pracht van het voorwerp zijn ogen (en geest) binnendrong, was het logisch dat het al zijn aandacht vroeg.
Een fout.
Nog juist op tijd had hij de taser op de Nederlander kunnen richten en het wapen deed waarvoor het diende. Het schakelde de man uit.
Vanuit zijn ooghoek zag hij de Talisman verdwijnen en hij begreep dat de drie, het andere meisje zittend aan de tafel leek volledig uitgeteld, snel tot een actie waren overeengekomen en daaruit bleek dat hij geen onderschattingsfouten mocht maken.
De tweede klik in zijn hoofd zorgde voor een nieuw inzicht.
Een inzicht waardoor de neiging om te reageren, om te proberen het meisje bij het raam tegen te houden of om de machete op de hals van het andere meisje te zetten, verdween.
Fase zeven: De overdracht.
Overdracht zoals: Iemand officieel een voorwerp overhandigen.
Overdracht kon niet plaatsvinden als hij nu de Talisman had gepakt en (later) mee had genomen. Dat is natuurlijk ook een vorm van overdracht, maar totaal anders. Niet zoals zijn vader had gedaan, achttien jaar geleden in Egypte.
Zijn geest vertelt hem dat dit beter is.
Het kleine meisje heeft weliswaar de Talisman, maar wat gaat ze er mee doen? Ze zal toch de man, het andere meisje en de jongen willen helpen. Ze heeft geen andere optie dan te onderhandelen.
Hij verwacht niet dat ze hulp gaat zoeken. De sfeer in de wijk is dusdanig veranderd dat niemand bereid zal zijn te helpen en van officiële instanties verwacht hij geen initiatieven mocht het meisje daar naar toe stappen. Daarbij komt dat het gevaar voor haar vrienden en de man acuut is.
Hij kijkt naar de jongen die stil en afwachtend in de hoek van de kamer staat. Hij heeft wel zijn machete gepakt… niet om hem te gebruiken, maar er gaat zeker een overredende kracht van uit. Het andere meisje ligt nog met het hoofd op de tafel.
‘Sluit het raam en ga zitten.’
De jongen doet meteen wat hij zegt. Hij ziet twijfel op zijn gezicht, maar geen angst. Hij moet hem goed in de gaten houden.
De man op grond ligt er volkomen bewegingloos bij. Hij weet niet precies hoe lang iemand uitgeschakeld is na een aantal seconden geraakt te zijn door een stroomstoot van 50.000 volt, maar zo te zien klapt dat er goed in.
Het is nu afwachten. Afwachten tot het meisje heeft ingezien dat er maar één mogelijkheid is.
