Op de boekenblog vindt u korte recensies over de boeken die ik de afgelopen maand heb gelezen. Gemiddeld genomen zijn dat er zes a zeven. Ik ben met de blog begonnen eind oktober 2018. Elke maand noteer is eerst in volorde van waardering de gelezen boeken, waarbij het ‘beste’ boek op nummer 1 staat.
Bij de recensies zal ik ook verwijzen naar eerdere boeken van de auteur of andere bijkomende interessante informatie vermelden.
Woonachtig op Aruba duurt het een aantal maanden voordat ik splinternieuwe boeken kan aanschaffen, kan lezen en erover kan schrijven op mijn blog.
In oktober waren het de volgende boeken:
- Enter – Willem Asman
- Valse hoop – Clare Mackintosh
- Post mortem – Emilie Schepp
- Ik zal verdwijnen in het donker – Michelle McNamara (true crime)
- Het verdwenen kind’ – Mary Higgins Clark
- Moordspel – James Patterson
- Een eenzame prooi – Val McDermid
Willem Asman was een voor mij volkomen onbekende schrijver. Ik kocht het boek omdat hij er de Gouden Strop, beste Nederlandstalige spannende roman, mee won… en ik moet zeggen het boek is zeker de moeite waard. Een hoog tempo, een interessant onderwerp (getuigenbeschermingsprogramma) en spanning. ‘Enter‘ is het eerste deel van een trilogie. Mijn broer komt binnenkort op bezoek op Aruba en hij brengt de overige boeken die verkrijgbaar zijn van Willem Asman mee.
‘Valse hoop’ is het derde boek van de Engelse schrijfster Clare Mackintosh en is ook het derde boek dat ik van haar heb gelezen. Eerdere boeken zijn ‘Ik zie jou’ en ‘Mea Culpa’. In ‘Valse hoop’ onderzoekt Anna de zelfmoord van haar moeder die, net als haar vader een aantal maanden eerder, zichzelf van een hoge rotswand bij de zee naar beneden stort. Zij ontdekt vreemde zaken en er ontwikkelt zich een spannend verhaal dat enige verrassingen in zich heeft.
Na ‘Momento’ en ‘Narcotica’ is ‘Post Mortem’het derde deel in een serie, rondom Jana Berzelius, van de Zweedse schrijfster Emilie Schepp. U kent misschien ook andere series waarin steeds dezelfde personages opduiken en die gaandeweg ‘bekenden’ in je leven worden. Alsof het goede vrienden van je zijn. Deze serie is van goede kwaliteit en spanning en ik ga zeker ook het vierde deel (‘Postuum’) en de daaropvolgende lezen (?). Emilie Schepp is al verschillende jaren genomineerd voor beste thrillerschrijfster van het jaar.
Een totaal ander boek is ‘Ik zal verdwijnen in het donker’ van de Amerikaanse Michelle McNamara. Deze vrouw besteedde een groot deel van haar leven aan het ontmaskeren van de Golden State Killer, een van de beroemdste ‘cold cases’ van de USA. Deze ‘creep’ verkrachtte in de jaren zeventig meer dan vijftig vrouwen en ging in de jaren tachtig over op moord. De schrijfster overleed onverwacht in 2016 en heeft het succes van ‘haar’ boek niet meer meegemaakt.
De laatste drie boeken van mijn lijstje vertonen de overeenkomst dat ze geschreven zijn door goede schrijvers die gaandeweg de jaren steeds minder spannend zijn gaan schrijven… misschien omdat ze ‘broodschrijver’ zijn geworden.
Nu is ‘Het verdwenen kind’ een verhaal van de Amerikaanse Mary Higgins Clark dat al in 1992 werd geschreven. Ik vond het dan ook beter dan de laatste twintig (of dertig) boeken die ik van haar heb gelezen.
De boeken van James Patterson, altijd in de bekende vorm met korte hoofdstukken, vertonen ook een beeld van spannende verhalen naar steeds minder spannende. ‘Moordspel’ ging nog wel… een seriemoordenaar die bij de slachtoffers een speelkaart achterlaat en daarmee een nieuw slachtoffer aankondigt.
‘Eenzame prooi’ van Val Mc.Dermid viel me tegen. Het is het tiende verhaal met rechercheur Carol Jordan en forensisch psycholoog Tony Hill. Zorgde dit tweetal in eerdere boeken nog wel voor een zekere spanning, dit keer kon de ‘spanning’ niet tot me doordringen (maar dat kan ook aan mij liggen…).