Boekenblog oktober 2019
Een prima maand met zes uitstekende boeken, waarvan een aantal een stuk beter waren dan ik had verwacht. Dat mag ook wel een keer. Ik heb een volgorde gemaakt, maar nogmaals, ze zijn allemaal zeker de leesuren waard.
- Het instituut – Stephen King
- Zij die moet slapen – David Lagercrantz
- Een goede daad – David Baldacci
- De ex – Alafair Burke
- In de stilte van de nacht – Michael Connolly
- Dichtregels voor de doden – Preston & Child
Na een paar korte tussendoortjes weer een ‘echte’ King met een verhaal waarbij je wordt meegetrokken naar een afgelegen plek in Maine… het instituut. Een plek waar kinderen die telepathisch en telekinetisch begaafd zijn worden verzameld, getest, veranderd en gebruikt. Deze kinderen komen er niet vrijwillig… Ze worden ontvoerd en hun ouders worden vermoord. De twaalfjarige Luke is één van deze kinderen. Hij is een beetje telekinetisch aangelegd, maar is vooral zeer intelligent. Hij vindt, in samenwerking met de tienjarige Avery, telepathisch zeer begaafd, een manier om te ontsnappen. Het instituut is een vreselijke plek en King weet dit uitstekend in beeld te brengen. Verontwaardiging, spanning en humor op een heerlijke, vlot leesbare, manier verteld.
De Lagercrantz vervolgboeken op de Millennium-reeks van Stieg Larson zijn misschien minder populair, maar de kwaliteit is toch zeker aanwezig. In het derde, afsluitende (?), deel van Lagercrantz is dat zeker het geval. Het is gewoon een goed in elkaar zittend verhaal, waarin onze vrienden Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander uiteindelijk gezamenlijk ‘ten strijde’ trekken. Dat is overigens een groot deel van het boek niet het geval. Het verhaal ontwikkelt zich via twee lijnen. Goed geschreven, herkenbaar, spannend… Het heeft alle ingrediënten voor een aantal uren ‘lekker lezen’.
In eerdere blogs heb ik David Baldacci neergezet als een veelschrijver wiens boeken langzaamaan steeds minder worden. Fout… want ‘Een goede daad’ is echt een leuk en goed in kaar zittend verhaal… en dat verwacht je niet zo snel van iets wat zich in 1949 afspeelt. Hoofdpersoon Aloysius Archer komt net uit de gevangenis (waar hij onterecht in zat) en belandt in Poca City… een plek waar wel meer oud-gevangen vertoeven. In een bar (waar hij eigenlijk niet mag komen) ontmoet hij een man die hem inhuurt voor een eenvoudige baantje… het innen van een schuld. Archer komt in een soort wespennest terecht… verschillende moorden, verdachte, de mysterieuze rol van een aantal vrouwen. Archer is een erg prettige persoonlijkheid, met humor, en hij doet er alles aan de ingewikkelde situatie te ontrafelen. Deel twee komt eraan en die ga ik zeker lezen.
‘De ex’ is vergelijkbaar met het eerste boek van Alafair Burke (‘de echtgenoot’). Een vrouw die wordt geconfronteerd met een man die verdacht wordt van kwalijke zaken. In dit verhaal betreft het een ex-verloofde, die verdacht wordt van drie moorden. Het betreft Jack Harris en hij vraagt zijn ex, Olivia – die strafadvocaat is – om hulp. Olivia kan niet geloven dat Jack de moorden heeft gepleegd en besluit hem te helpen. Zij duikt in de zaak, komt steeds meer te weten en gaandeweg begint de twijfel binnen te sluipen. Is Jack wel onschuldig? Een boeiende speurtocht naar de waarheid, sfeervol en vlot geschreven.
Bij de boeken van Michael Connolly met hoofdpersoon Harry Bosch had ik ook het gevoel dat er een dalende lijn inzat, maar ‘In de stilte’ (de 21e ) weerspreekt dat. Misschien komt het omdat Bosch in dit verhaal met detective Renée Ballard (eerder aanwezig in ‘De nachtploeg’) gaat samenwerken. Zij onderzoeken een negen jaar oude zaak, de moord op Daisy, de dochter van de vrouw die tijdelijk bij Bosch in huis woont. Prima geschreven, boeiend om te volgen, niet superspannend maar interessant genoeg. Dat er nog meer verhalen in deze samenwerkingsconstructie mogen volgen…
Pendergast is in ‘Dichtregels voor de doden’ van het duo Preston & Child behoorlijk goed in vorm. Een nieuwe FBI-baas is niet zo blij met zijn solo-optredens en koppelt junior agent Coldmoon aan hem… met de bedoeling dat deze als een soort verklikker dienst kan doen en Pendergast’s onconventionele methoden aan de kaak stelt… zodat hij ‘weggewerkt’ kan worden. Dat loopt natuurlijk anders, want … nogmaals… Pendergast is top. Hij is ouderwets ondoorgrondelijk en verrassend bij het onderzoek naar een aantal vreemde moorden. Een aantal vrouwen is vermoord, hun hart is uit het lichaam gesneden en neergelegd bij vrouwelijk graven op verschillende begraafplaatsen. Een prima verhaal, apart, actierijk… een grote verbetering in vergelijking met hun vorige boek.